Gözlerimi karanlığa açtım.
Bu yeni bir şey değildi, kaç gündür karanlıkta uyanıyordum... şey, kaç gün olduğunu bilmiyordum. Haftalar ve hatta aylar bile geçmiş olabilirdi. İçinde yatak olarak kullanabilecek sert taş zeminden başka bir şey olmayan, bu küçük ve soğuk hücrede zaman mevhumunu yitirmiştim. Beni esir alan kişiler, kendi takdir yetkilerine göre beni ilaçlar yardımıyla uykuda ya da uyanık tutuyorlardı ki bu da benim için günleri saymayı imkansız hale getiriyordu. Bir süreliğine, ilaçları yemeğime ya da suyuma kattıklarından emindim, ben de bu yüzden açlık grevi yapmaya başlamıştım. Açlık grevimin başarılı olduğu tek konu zorla beslenme oldu ki bu hayatım boyunca bir daha asla deneyimlemek istemediğim bir şeydi. İlaçlardan kaçış yoktu. En sonunda havalandırma sisteminden içeri pompaladıklarını fark ettim. Ve yemekte olanın tam tersine, nefes almama grevine gidemezdim.
